سیاست‌های کلی آمایش سرزمین

این سیاست‌ها بر ارتقاء منابع انسانی، یکپارچگی ملی و سرزمینی، بهبود کارایی اقتصادی و روابط بیرونی، دستیابی به تعادل‌های منطقه‌ای، ساماندهی مراکز زیست و فعالیت (بویژه در مناطق مرزی)، رعایت ملاحظات امنیتی و دفاعی، و بهره‌گیری از موقعیت جغرافیایی ممتاز کشور تأکید دارند.

توسعه منابع انسانی به عنوان رکن اصلی، شامل تربیت انسان‌های سالم و با انگیزه، ارتقاء سطح آموزش، پژوهش و بهره‌وری نیروی کار، تناسب کمی و کیفی جمعیت و استقرار متعادل آن، و بهبود شاخص‌های توسعه انسانی با تأکید بر توانمندی‌ها و سلامت اجتماعی است.

سیاست‌های کلی آمایش سرزمین بر ایجاد امکانات عادلانه و فرصت‌های برابر در مناطق مختلف، تعیین نقش ملی و فرامرزی مناطق برای رسیدن به تعادل، و فراهم آوردن زمینه برای افزایش سهم جمعیت و فعالیت در مناطق کم‌تراکم، بویژه مناطق شرقی و جنوبی کشور، تأکید دارند.

این سیاست‌ها بر تعامل و همکاری با کشورهای منطقه و جهان، تقویت شبکه‌های حمل‌ونقل ریلی و جاده‌ای (ترانزیت)، جلب مشارکت کشورهای منطقه در طرح‌های مشترک، و ایفای نقش محوری در تعاملات علمی-فنی با سایر کشورها تمرکز دارند.

سیاست‌های کلی آمایش سرزمین بر تقویت هویت ایرانی-اسلامی، استفاده مؤثر از میراث تاریخی و فرهنگی، تنظیم اثربخش رابطه دولت و مردم، افزایش سازمان‌یافته سهم مردم در امور کشور، و تعامل سازنده میان مناطق مختلف با استفاده از ظرفیت‌های فرهنگی و اجتماعی تأکید دارند.