استاندارد کیفیت آب دریاهای ایران

هدف اصلی این استاندارد، تعیین حدود قابل قبول برای پارامترهای مختلف کیفیت آب در دریاهای خلیج فارس و دریای عمان (و خورهای متصل به آنها) است. این حدود به گونه‌ای تعیین شده‌اند که در صورت رعایت، سلامت اکوسیستم دریایی حفظ شده و از بروز آلودگی جلوگیری شود. اگر کیفیت آب از این حدود تخطی کند، آب آلوده تلقی شده و اقدامات لازم برای کنترل آلودگی و بهبود کیفیت توسط دستگاه‌های مسئول باید انجام گیرد.

این استاندارد برای کلیه آب‌های دریایی تحت حاکمیت ایران در شمال و جنوب کشور، یعنی خلیج فارس، دریای عمان، دریای خزر و همچنین خورهای متصل به این دریاها کاربرد دارد.

خیر، این استاندارد نواحی دریایی را بر اساس اهمیت حفاظتی و نوع کاربری به سه طبقه اصلی تقسیم می‌کند و برای هر طبقه، حدود مجاز متفاوتی (معمولاً سخت‌گیرانه‌تر برای طبقات بالاتر) تعیین کرده است. طبقه ۱) مناطق حفاظت شده دریایی: شامل مناطق حساس یا تحت حفاظت رسمی که نیازمند بالاترین سطح کیفیت آب هستند. طبقه ۲) مناطق دریایی گردشگری: نواحی مورد استفاده برای فعالیت‌های تفریحی مانند شنا، قایقرانی و ماهیگیری تفریحی. طبقه ۳) سایر مناطق دریایی: شامل سایر نواحی که در دو طبقه فوق قرار نمی‌گیرند.

طبق ماده ۵ و جدول ۱ استاندارد، کیفیت آب در این مناطق باید در بهترین وضعیت ممکن و نزدیک به شرایط طبیعی حفظ شود. حدود مجاز برای پارامترهایی مانند هیدروکربن‌های نفتی (TPHs)، آفت‌کش‌ها، فلزات سنگین، مواد مغذی (فسفر و نیتروژن) و پارامترهای فیزیکی (مانند کدورت و شوری) بسیار سخت‌گیرانه بوده و اغلب بر اساس عدم تغییر قابل توجه نسبت به شرایط طبیعی یا مقادیر بسیار پایین تعیین شده‌اند تا از سلامت اکوسیستم‌های حساس این مناطق اطمینان حاصل شود.

طبق ماده ۶ و جدول ۲ استاندارد، هدف اصلی در این مناطق، اطمینان از سلامت آب برای تماس انسانی (مانند شنا) و حفظ جنبه‌های زیبایی‌شناختی برای جذب گردشگر است. علاوه بر کنترل پارامترهای عمومی، تاکید ویژه‌ای بر شاخص‌های میکروبی (مانند انتروکوک یا اشرشیاکلی) با تعیین حدود مجاز برای میانه و بیشینه آماری شده است. همچنین کنترل کلروفیل آ (به عنوان شاخص شکوفایی جلبکی) و ویژگی‌های ظاهری آب (عدم وجود کف، لکه نفتی، بوی نامطبوع و…) اهمیت دارد.