ماده ۲۷ قانون مالیات بر ارزش افزوده (عوارض سبز)

عوارض سبز نوعی مالیات است که واحدهای تولیدی، صنعتی، معدنی و خدماتی آلاینده ملزم به پرداخت آن هستند. این عوارض به منظور تشویق واحدهای آلاینده به کاهش آلودگی و رعایت استانداردهای زیست محیطی وضع شده است. واحدهایی که استانداردهای زیست محیطی را رعایت نکنند، مشمول این عوارض می‌شوند.

میزان عوارض سبز بر اساس میزان فروش کالا یا خدمات محاسبه می‌شود و نرخ آن بین نیم درصد (۰/۵%) تا یک و نیم درصد (۱/۵%) متغیر است. عواملی مانند شدت، مدت، نوع و مکان آلایندگی در تعیین نرخ عوارض سبز تأثیرگذار هستند. سازمان حفاظت محیط زیست با همکاری وزارتخانه‌های مربوطه، معیارهای تعیین سطح آلایندگی واحدها را تعیین می‌کند.

بله، سرمایه‌گذاری‌هایی که به منظور رفع یا کاهش آلایندگی واحدهای آلاینده انجام می‌شود، در صورت تأیید سازمان حفاظت محیط زیست، در سال اول یا سال‌های بعد، از بدهی عوارض آن واحدها کسر می‌شود. اما اگر سرمایه‌گذاری منجر به رفع یا کاهش آلودگی نشود، به عنوان هزینه قابل قبول مالیاتی پذیرفته می‌شود.

سازمان حفاظت محیط زیست مکلف است پایگاه اطلاعاتی واحدهای آلاینده را ایجاد کند. این پایگاه شامل نام واحدهای آلاینده و سطح آلایندگی آن‌ها است و به صورت مستمر به‌روزرسانی می‌شود. اطلاعات این پایگاه مبنای محاسبه و دریافت عوارض سبز است. واحدهای آلاینده می‌توانند در صورت رفع یا کاهش آلایندگی، درخواست خود را در این سامانه ثبت کنند.

در صورتی که سازمان حفاظت محیط زیست نام واحدی را به اشتباه در پایگاه واحدهای آلاینده درج کند یا سطح آلایندگی آن واحد را به اشتباه افزایش دهد، واحد مورد نظر از ابتدای دوره مالیاتی بعد، از پرداخت عوارض سبز معاف می‌شود یا نرخ عوارض مزبور برای آن واحد کاهش می‌یابد. همچنین، در صورت رفع آلایندگی، واحدها می‌توانند درخواست خود را برای خروج از لیست آلاینده‌ها ثبت کنند.